เมื่อวันก่อน ด้วยเหตุว่า “เพราะคุณคุโรสึเขียนเก่ง” ฉันจึงได้มีโอกาสมาเขียนงานชิ้นนี้
ตัวฉันเองได้มีโอกาสร่วมงานกับโปรดัคชั่นและโรงเรียนการแสดงฟุคุโอกะมานาน มาจนถึงวันนี้ก็กำลังจะย่างเข้าปีที่สี่แล้ว

ตอนที่มาพบเพื่อพูดคุยกับบรรณาธิการ
“อืม จะเขียนคอลัมน์แบบไหนดี”
“เอาเป็นคอลัมน์เกี่ยวกับวงการเพลงในปัจจุบันดีไหม?” เราเริ่มคุยกันอย่างสบายๆแบบนี้
“งั้นเรื่องเกี่ยวกับใครดี”
“อืม.. คราวนี้เอาเพอร์ฟิวม์ดีไหม?”
โอเค คุยกันง่ายดี “งั้นคราวนี้เอาตามนี้นะ”ด้วยเหตุนี้ คอลัมน์ในครั้งแรกของฉันจึงเป็นเรื่องเกี่ยวกับ“สามสาวเพอร์ฟูว์ม”

หากถามว่า “วงการเพลงในปัจจุบันนี้เป็นอย่างไร” เมื่อลองนำไปเปรียบเทียบกับสมัยโชวะแล้ว ความหลากหลายของแนวเพลงได้เพิ่มขึ้นอย่างมากมาย จนบางทีก็ไม่สามารถแยกได้ออกว่านี่เป็นแนวอะไร จะว่าน่ารำคาญก็ใช่ จะว่ามันเข้าใจยากก็ใช่ จะว่าคนฟังต้องมีเซนส์และรสนิยมในการเลือกฟังก็ใช่อีก มันช่างเป็นยุคสมัยแห่งที่น่ายินดีเสียนี่กระไร
ทั้งหมดนี้ก็เพราะอานิสงค์ของอินเทอร์เน็ตที่ทำให้เราสามารถเลือกฟังเพลงต่างๆมากมายได้ง่ายๆตามใจชอบ ไม่ว่าจะเป็นเพลงเก่าเพลงใหม่ เพลงตะวันตกตะวันออก เพลงกระแสเพลงนอกกระแส มีหมด

จะมืออาชีพหรือมือสมัครเล่น คุณภาพดีหรือคุณภาพเลว ก็ไม่มีใครมาจู้จี้เลือกแทนให้ เพลงแนวต่างๆทะลุผ่านฟิลเตอร์ตัวกรองที่เรียกว่า “ธุรกิจวงการเพลง” ซึ่งปัจจุบันถูกฉีกขาดเป็นรูโหว่ มารอให้นักฟังได้เลือกฟังเอาตามรสนิยมความชอบของตนเอง จะเรียกว่าปัจจุบันนี้เป็นยุคสมัยเช่นนี้ก็ได้

สามสาวมากพรสวรรค์ในยุคสมัยเช่นนี้ เพอร์ฟูว์ม

เมื่อนานมาแล้ว ฉันเคยเป็นกรรมการตัดสินในงานออดิชั่นที่จัดขึ้นในฮิโรชิมะ ผู้ที่ชนะเลิศในครั้งนั้น คือเด็กประถมที่ร้องเพลงเก่งเป็นบ้า พวกเธอก็คือ เพอร์ฟูว์มนั่นเอง ไม่ว่าจะร้องจะเต้น หรือการวางตัวที่ไม่ต่างไปจากไอด้อลแม้แต่น้อย นับว่าพวกเธอยอดเยี่ยมมาก

แต่ควรจะเรียกว่าโชคดีหรือโชคไม่ดีก็ไม่ทราบได้ ระยะเวลาที่ผลงานเพลงของพวกเธอขายไม่ออกนั้นนับว่ายาวนานทีเดียว แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ผลักดันให้ในภายหลัง ความสามารถในการร้องและการเต้นของพวกเธอที่แต่เดิมก็เยี่ยมยอดอยู่แล้ว ได้พัฒนายิ่งขึ้นไปอีกจนพวกเธอได้กลายเป็นไอด้อลที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณภาพตัวจริง หลังจากที่ผลงานเพลงของพวกเธอโด่งดังเป็นพลุแตก ก็มีวงในแนวเดียวกันกับพวกเธอเกิดตามมามากมาย แต่กระนั้นก็ไม่มีวงใดที่สามารถก้าวข้ามพวกเธอไปได้

ท่าทางการเต้นที่ดูง่าย เต้นๆไปตามแพทเทิร์น เพลงแนวสังเคราะห์ที่ใช้ออโต้จูนและโวคอร์ดเดอร์ดัดแปลงเสียงจนราวกับเป็นเสียงเครื่องจักรกล ชวนให้สงสัยว่าพวกเธอร้องเพลงเก่งจริงหรือเปล่า? แม้ว่าผลงานของพวกเธอจะเป็นเพลงแนวเช่นนี้ แต่เชื่อไหมว่า พวกเธอล้วนมีความสามารถในการร้องไม่เป็นรองใคร

นอกจากนั้นซาวน์ของผลงานเพลงโดยโปรดิวเซอร์ผู้ดูแลการผลิตผลงานของเพอร์ฟูว์มมาตลอด “นากาตะ ยาสึทากะ”ก็เป็นอะไรที่เข้ากันได้ดีกับสื่อเครื่องเล่นอย่างคอมพิวเตอร์หรือเครื่องเล่นMP3

นั่นก็คือ ความสามารถทางการร้องและการเต้นอันยอดเยี่ยมของพวกเธอ บุคลิกที่ไม่หวานไม่เฟคแบบไอด้อลทั่วไป ลุคส์ที่ดูดีพองาม และซาวนด์เพลง ทั้งหมดนี้ที่สอดประสานกันอย่างสมดุลย์นี้ สอดคล้องกับยุคสมัยที่ไม่ต้องการอะไรที่ยัดเยียดเกินไปแต่ก็ไม่แนวมากจนเกินไปแบบทุกวันนี้ได้อย่างลงตัว

ธุรกิจวงการบันเทิงและวงการเพลงนั้น เปลี่ยนภาพลักษณ์ของดาราและนักร้องให้เป็นสินค้า นั่นก็คือ การสร้างภาพที่ดีได้สำเร็จจะเป็นการสร้างศิลปินและนำพาไปสู่ผลกำไรทางธุรกิจได้นั่นเอง

ในยุคสมัยที่คนไล่ตามฝันมากมายต้องหายไปจากวงการก่อนที่จะสร้างรูปร่างจาก “แม่พิมพ์แห่งความสำเร็จ”ที่ว่านี้ได้เช่นนี้ รูปร่างของสามสาวเพอร์ฟูว์มกลับสวมเข้ากับแม่พิมพ์ได้อย่างพอดิบพอดี

ก็น่าจับตามมองเป็นอย่างยิ่งว่า ในสมัยนี้เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วจนผู้คนเองยังแทบตามไม่ทันเช่นนี้ พวกเธอจะพัฒนาผลเธอไปในทิศทางใด ?

© AMUSE INC., All rights reserved

※Unauthorized copying or transferring text or graphics prohibited.