หากพูดถึงภาพลักษณ์ของ “นินจา” เราคงจะนึกถึงภาพของนักสู้ที่เดินบนกำแพงหรือหลังคาอย่างระแวดระวัง และใช้ศาสตร์แห่งนินจาต่อกรกับศัตรู เมื่อจบสิ้นภารกิจก็แว้บหายตัวไป... แต่จริงๆ แล้ว จากคำบอกเล่าของคุณมิยาเสะ โชจิโร่ ปรมาจารย์ด้านจิคุเซ็นริวชุริเค็น (อาวุธของนินจาหรือดาวกระจาย) และที่ปรึกษาแห่งองค์กร NPO “สมาคมนินจาฟุกุโอกะ” ที่ทำหน้าที่เผยแพร่และบำรุงรักษาวัฒนธรรมนินจา ได้กล่าวเอาไว้ว่า “การต่อสู้ไม่ใช่เรื่องหลัก งานที่แท้จริงของนินจาคือสายลับ” ที่จริงแล้วนินจามีหน้าที่หลักคือการสืบข้อมูลของฝ่ายตรงข้ามกลับมาให้ตามคำสั่งของไดเมียวแต่ละแคว้นนั่นเอง! คุณมิยาเสะเล่าให้ฟังอีกว่า “สิ่งสำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ การปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จและกลับไปยังที่ของเจ้านาย และเพื่อที่จะมีชีวิตรอดกลับไปให้ได้ จึงต้องเรียน “วิชาชิโนบิ” ซึ่งเป็นหนึ่งในบุเกจูฮัปปัง (ทักษะศิลปะการต่อสู้ 18 ประการ) ซึ่งเป็นศิลปะการต่อสู้เก่าแก่ของญี่ปุ่น อย่างนี้น่ะเอง หากจะเล่าถึงเรื่องราวของนินจาที่มีตัวตนอยู่จริงๆ แล้ว “บุเกจูฮัปปัง” เป็นสิ่งที่ขาดไปไม่ได้เลยล่ะค่ะ!

นินจาที่ว่ากันว่าต้องร่ำเรียนวิชาทั้งหมดใน “บุเกจูฮัปปัง” ที่เหล่านักรบในอดีตต้องเรียนรู้เพื่อต่อสู้กับศัตรูในสนามรบ ตั้งแต่วิชาการต่อสู้ เช่นการใช้อาวุธ เช่น ดาบ หอกและเคียว ไปจนถึงการว่ายน้ำและการขี่ม้า ในบรรดาวิชาทั้งหมด แน่นอนว่าต้องฝึก “การย่องเบา” วิธีการเดินแบบพิเศษที่เก็บเสียง “วิธีการหายใจ” ที่จะต้องทำให้กลับมาหายใจใหม่ทันทีหากหมดลม รวมถึง “ศาสตร์ชิโนบิ” ซึ่งรวมถึงเรื่อง “เภสัชศาสตร์” เพื่อปรุงยาพิษ ยารักษาโรค และทำดินปืน “ศาสตร์การเฝ้าสังเกตระบบท้องฟ้าดวงดาว” เพื่อที่จะได้รู้สภาพอากาศตอนวางกลยุทธ์ ทั้งหมดนี้เป็นทักษะที่จำเป็นสำหรับนินจา นินจาที่ฝึกฝนความรู้และศาสตร์การต่อสู้เหล่านั้นในแขนงที่กว้างขวางจะต้องเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการสืบความลับแบบไร้ที่ติอย่างไม่ต้องสงสัย! การปฏิบัติภารกิจเสี่ยงชีวิต แม้จะสร้างผลงานเป็นที่ประจักษ์แต่ก็ปราศจากการชื่นชม ไม่มีใครรู้ตัวตนที่แท้จริง และการดำรงอยู่ที่เป็นเสมือน “เงา” และเต็มไปด้วยปริศนา วิถีของนินจาเช่นนี้ คงทำให้เราใฝ่ฝันถึงเลยใช่ไหมล่ะคะ